Ik heb net een tijdje zitten denken over het begin van mijn Paaspreek: een pakkend en herkenbaar begin waarmee we iets kunnen ervaren van de verrassing en verwarring die er op de dag van Jezus' opstanding moet zijn geweest. Maar ik ben er mee gestopt. Een herkenbaar vergelijk is er niet. Je kunt het je nog proberen voor te stellen hoe het is dat iemand die je begraven hebt plotseling levend voor je staat, maar ervaren kunnen we het niet. Het is gewoon onmogelijk.
Eerlijk gezegd vind ik preken met Pasen lastig. Aan de ene kant is voor mij het Paasfeest onomstotelijk het hoogtepunt van het jaar in de kerk. Aan de andere kant heb ik ook wel eens het gevoel dat ik de jubel op Pasen wat geforceerd laat klinken. Dit jaar ben ik weer bezig met het Marcusevangelie. Dat is een fascinerend evangelie als het gaat om het Paasverhaal omdat het twee keer wordt verteld. Marcus is een evangelie met twee keer een slot. De eerste keer eindigt het evangelie met grote verwarring. De vrouwen hebben ontdekt dat het graf leeg is en hebben de engel horen zeggen dat Jezus is opgestaan. Dan vluchten ze hollend weg en zeggen tegen niemand iets. Helemaal geen geforceerde jubel dus.
Dan lijkt het wel alsof er iemand is geweest die dit einde van Marcus' boek toch niet zo mooi vond. Of dat nu Marcus zelf is geweest of iemand anders maakt niet zo veel uit. Maar er is een nieuw slot geschreven aan het boek dat veel enthousiaster eindigt met apostelen die het grote nieuws van de Opgestane verkondigen in de wereld. Maar ook dat tweede slot begint met een zinnetje dat wordt herhaald: 'zij geloofden het niet'. Pasen is een ongelofelijk verhaal, volgens Marcus konden mensen het pas geloven nadat ze Jezus hadden gezien.
Hoe moet dat dan met ons? Wij hebben Jezus niet gezien, wij moeten het doen met de verkondiging. Maar afgelopen week heb ik wel een mooi voorbeeld gezien hoe groot de vreugde kan zijn terwijl je slechts kunt leven vanuit het horen. Een Nigeriaanse vrouw uit de kerk kwam deze week naar me toe. 6 jaar geleden heeft ze haar kinderen bij haar familie achter gelaten. Haar oudste zoon, die nu 20 is, probeerde 2 maanden geleden zijn ellendige omstandigheden in Nigeria te ontvluchten en ging op avontuur op weg naar Europa. Ik vermoed dat hij ging met de grote wens naar zijn moeder te gaan. Hij strandde in Lybie toen daar de opstand begon. Wekenlang hoorde ze niets van hem. Maar nu heeft ze het bericht gekregen dat hij leeft en terug is in Nigeria. Dolblij was ze vanwege dit goede nieuws! Ze heeft hem niet gezien, ze weet zelfs niet of er ooit een moment komt dat ze haar zoon weer ziet hier op aarde. Maar hij, waar ze zich zorgen om maakte, leeft!
Vreugde kan wel zonder te zien. Als je maar zeker weet dat het waar is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten