Een nieuwe nieuwsbrief

De nieuwe nieuwsbrief van de Havenkerk is uit. Dat is nodig ook want de inkomsten van dit jaar vielen tegen en er moet nog veel geld worden binnengehaald. Deze nieuwsbrieven zijn bedoeld voor onze 'achterban', mensen in andere kerken. Met het oog op hen wordt ook de inhoud gemaakt. Maar ze liggen natuurlijk ook gewoon in de Havenkerk. Gisteren hoorde ik opeens: 'wie heeft de voorkant geschreven?' Ik schrok me rot, ik natuurlijk... wat heb ik ook al weer geschreven... het gaat natuurlijk over de mensen hier in de kerk... heb ik iets fouts geschreven omdat ik alleen maar heb gedacht aan lezers uit andere kerken? Maar gelukkig... 'ik vond het zo goed! ik heb het voorgelezen aan een buurvrouw en zo gelachen!' Gelachen? Het stukje ging over de verschillen in de Havenkerk die zo groot zijn dat we kerkdiensten houden voor verschillende groepen, ja eigenlijk ondertussen 3 verschillende kerken zijn. Waarom is dat zo mooi? Misschien omdat het stiekem toch wel leuk is om anders dan anderen te zijn. Maar misschien wel veel meer omdat het zo fijn is dat je anders dan een ander mag zijn en dat er toch ruimte voor je wordt gemaakt. Heerlijk is dat!
(nieuwsbrief is te lezen via de website van de Havenkerk, www.dehavenkerk.nl)

1 oktober

Het voelt als een nieuw begin. In totaal 3 maanden sabbatical/studieverlof ligt achter mij, verdeeld over 2 periodes: eerst in april-mei een tijd vooral van rust en leuke dingen doen, en nu in september een aantal weken van studie.

Eerlijk gezegd ging de studie niet helemaal naar tevredenheid. Ik heb een aantal boeken gelezen, maar die gaven me niet de inspiratie waar ik eigenlijk naar op zoek was. Tot ik op het laatst, echt de laatste dagen, een boek begon te lezen dat me echt helemaal heeft gepakt. Hier werden vragen benoemd die al jaren lang ergens in mijn hoofd rondzingen. En eindelijk begrijp ik waarom het zo belangrijk is dat het in de Bijbel vooral gaat om het koninkrijk van God. Gek, ik weet waar dat voor staat, en ik weet dat het het centrum is van de verkondiging van Jezus, maar opeens door dit boek raakte het me dat Jezus zegt: het koninkrijk van God is aangebroken! Opeens sprak het tot me dat het Jezus te doen is om het hier en nu, niet om een toekomst ver weg. Het gekke is: eigenlijk heb ik helemaal geen nieuwe dingen gelezen, maar opeens spreekt de bijbel anders tot mij en kijk ik anders naar de wereld om me heen. Afgelopen vrijdag na het lezen van een paar hoofdstukken fietste ik door de stad en ik realiseerde me dat ik anders keek naar de mensen om me heen. 

Het is niet voor niets dat ik afgelopen maanden een sabbatical heb gehouden. Ik voelde me moe en niet geïnspireerd. Nu popel ik om weer te beginnen. Ik voel weer dezelfde drive als in de eerste tijd van de Haven toen ik geconfronteerd werd met een compleet onbekende wereld van de prostitutie of toen ik begon met de eerste stappen van de Havenkerk. Het boek wat ik net uit heb heeft me opnieuw enthousiast gemaakt over God, over Jezus en zijn mesiaanse hoop en over het mooie werk dat ik mag doen in de Schilderswijk. Ik heb zin om opnieuw de bijbel in te duiken en God opnieuw tot me te laten spreken. Ik heb zin om mensen te ontmoeten en samen met hen te bouwen aan een mooie gemeenschap in de Havenkerk en aan tekenen van hoop in de Schilderswijk. En het boek… het heet niet geheel pretentieloos ‘a new kind of christianity’ van Brian Mc Laren. Ik moet het nog laten bezinken, maar hij heeft in elk geval zaken benoemd voor mij waar ik wat mee kan. Ik durf te zeggen dat hij mij een nieuw enthousiasme heeft gegeven voor geloof en voor het volgen van Jezus. Waarvoor dank.

Ogen niet sluiten voor mensenhandel

Vanmiddag op een bijeenkomst geweest voor kerkelijke voorgangers over slachtoffers van mensenhandel. Mensenhandel is een groeiend probleem. Wereldwijd zijn er ongeveer 30 miljoen slachtoffers. 30 miljoen mensen die op deze manier beroofd zijn van hun door God gegeven menselijke waardigheid. In Nederland komt het meer voor dan we willen geloven. Ook in de Havenkerk zien we mensen die slachtoffer zijn van mensenhandel. De bijeenkomst van vanmiddag was vooral bedoeld om kerken bewust te maken dat ze een rol kunnen spelen in het signaleren van mensenhandel. Maar ook is de kerk belangrijk om aandacht te vragen voor de slachtoffers in verkondiging en gebed. We kregen daar een goed voorbeeld van in een toespraak van Ineke Bakker die ons er op wees hoe God het opneemt voor de rechteloze in de wereld. En hoe Jezus onvoorstelbaar hard oordeelt over hen die zich vergrijpen aan de kleinen van deze wereld. Vanuit 'De Haven' uiteraard veel te maken gehad met slachtoffers van vrouwenhandel. Elk verhaal is schrijnend. Elk slachtoffer van mensenhandel is een mooi schepsel van God dat geschoffeerd wordt. Daar moet aandacht voor zijn en blijven in de kerk. De kerk heeft een opdracht om op te komen voor de zwakken en een gastvrij thuis te bieden als zij toevlucht zoeken in de kerk. Daar zijn we kerk voor!

Verrassing

Gisteren voor het eerst weer terug in de kerk na 2 maanden studieverlof. Leuk om iedereen weer te zien, fijn om aan de mensen in de kerk iets te laten zien van waar ik de afgelopen 2 maanden in gedachten mee bezig ben geweest.
De grote verrassing zat hem in de middagdienst van half 2. Ongeveer anderhalf jaar geleden zijn we met deze groep begonnen als start voor een nieuwe 'huisgemeente' omdat onze eerste middagsamenkomst van buurtbewoners te groot was geworden. Bijna een jaar lang hebben we gewacht op mensen die zouden komen. Soms was er een enkeling, vaak ook niemand. En maar uitnodigen en uitnodigen... gistermiddag zat het rond de tafel helemaal vol. Niemand van de mensen waar we oorspronkelijk ons best voor hebben gedaan om ze uit te nodigen, maar wel meer dan 10 mensen uit de buurt die samen met mij intensief zochten naar antwoorden op de vraag waar je God kunt vinden. Ik was onder de indruk van de oprechtheid van geloof en van het respect voor elkaar van deze groep. Een wat meer traditionele vorm van kerkzijn past niet bij hen, maar blijkbaar wel een kleine groep waar aandacht is en ruimte voor ieders 'bijzonder' zijn. Echt kerk!

Weer aan de slag

Het eerste deel van mijn sabbatical zit er op. 2 maanden heb ik vrij gehad en verschillende dingen gedaan. Belangrijke doelen voor mij waren uitrusten en nieuwe inspiratie opdoen. In september volgt nog een maand waarin studie meer centraal staat. In elk geval is het heerlijk geweest om eens 2 maanden niet met het dagelijks werk bezig te zijn geweest. Met veel plezier heb ik in de kleine 20 jaar dat ik dominee ben het evangelie verkondigd, pastoraat bedreven en achtereenvolgens gewerkt aan de tot standkoming van de Haven en de Havenkerk. Mooi werk, maar ook confronterend vanwege de hardnekkigheid van het kwaad (wat zich trouwens niet alleen buiten mij bevindt). Ik ben in elk geval uitgerust en heb er zin in om nu weer aan de slag te gaan! Maar hoe zit het met de inspiratie? Waardoor ben ik verrast? Wat heb ik gevonden of ontdekt? Eerlijk gezegd vind ik het moeilijk daar antwoord op te geven. Een paar dagen in het klooster waren een verademing. Wat is het daar, afgesloten van de wereld en in het eeuwenoude ritme van dagelijkse gebeden, vanzelfsprekend om te geloven in de aanwezigheid van God. Die vanzelfsprekendheid vind ik in het gewone dagelijkse leven niet, en was er ook niet in de ontspannen afgelopen weken.
Toch heb ik wel een aantal dingen geleerd die ik mee wil nemen de komende tijd. Allereerst vanuit het klooster een stukje discipline en regelmaat. Dag in dag uit, jaar in jaar uit gaan de monniken door met hun vaste rituelen van gebeden, of het ze nu raakt of niet. En wat blijkt? Juist in die omgeving lijkt de aanwezigheid van God vanzelfsprekend. Een hele kluif voor mij als chaotisch mens om regelmaat en discipline in mijn leven op te bouwen, maar ik wil er voor gaan.
Verder ben ik er mee geconfronteerd dat ik wat ouder wordt. Ik begon deze 2 maanden met de gedachte dat ik op zoek wilde naar een nieuwe uitdaging, maar ik heb ervaren dat ik niet meer zo op zoek ben naar wat nieuws, maar eerder verlangen heb om vast te houden, een soort heimwee naar wat voorbij gaat. Misschien heeft het er mee te maken met dat ik ervaar dat het leven onzekerder is dan ik wel heb gedacht. Ik heb ook maar de gedachte toegelaten dat 'God' minder vanzelfsprekend is dan ik vroeger in mijn leven heb ervaren. Rondstruinen in mooie natuur (prachtige reizen naar Schotland en IJsland) en lezing van de Bijbel geeft niet automatisch een ontmoeting met God. Waar is God? Hoe is hij te kennen? Ik moet erkennen dat God groter en onvoorspelbaarder, daardoor ook minder kenbaar is dan ik eerder wel heb gedacht.
Waar ik wel erg veel plezier aan heb gehad is dat ik weer eens, op bescheiden schaal nog, bezig ben geweest met theologie. Als ik dan toch nieuwe uitdagingen zie waar ik mee aan de slag kan (en die zie ik) dan gaat het om het volgende: naast de eerder genoemde aanscherping van de discipline is dat een vernieuwde en versterkte toewijding aan de buurt van de Havenkerk: de mensen om wie het eigenlijk gaat, de mensen die in onze samenleving niet in tel zijn. Ik geloof dat Jezus zich juist verbonden heeft aan de mensen 'die het niet hebben' en dat daarom de kerk ook geroepen is om daar verbondenheid te zoeken. In Nederland is dan nauwelijks een mooiere werkplek voor een pastor mogelijk dan de plek die ik heb! En ik heb er veel zin in om deze roeping ook weer opnieuw theologisch te doordenken. Hoe en wat dat precies inhoud weet ik nog niet. Maar volgens mij is het hard nodig om theologisch door te denken op de simpele vraag hoe Jezus aanwezig is en wil zijn in de wereld van vandaag.

Tussenstand

Nieuwe inspiratie opdoen... bezinning op mijn werk... God zoeken... nieuwe uitdagingen ontdekken... ik vind het nog niet zo eenvoudig ook al ben ik nu een aantal weken vrij. Het leven gaat door en er is altijd wel iets wat de aandacht vraagt. Ik leef wel in een stuk rustiger tempo dan wanneer ik werk, maar toch... Er waren 2 dingen die ik me in elk geval had voorgenomen voor deze weken: ik zou een dagboekje bij houden over wat ik tegen kom en leer en ik had een stapeltje boeken gekocht. In het dagboekje staat nog maar heel weinig en van boeken lezen is nog niet veel terecht gekomen. Misschien moet ik gewoon accepteren dat ik een rusttijd nodig had en dat ik in de afgelopen weken toch een beetje tot rust gekomen ben. Al begint het nu wel weer een beetje te komen. Ik vond het leuk om zondag weer in de Havenkerk te zijn en de levendige gemeenschap te proeven. Ik voelde me ook aangesproken in de preek om toegewijd aan Jezus te zijn. En het lezen van een boek is op gang gekomen. Ik ben gedoken in een klassieker over het pastoraat in achterstandswijken: Baart's 'een theorie van de presentie'. Een goed boek om te reflecteren op wat ik afgelopen jaren gedaan heb. Al lezend merk ik dat ik de laatste jaren bijna volledig ben opgegaan in het werk voor de mensen die bij de Havenkerk binnenkomen, en dat het aanwezig zijn buiten in de wijk er bij ingeschoten is. Daar wil ik na mijn sabbatical graag een nieuw evenwicht in vinden. Meer naar buiten, al vind ik de kerk wel heel belangrijk voor de buurt. Present zijn in de buurt is mooi, maar nog mooier als mensen ook deel uit kunnen gaan maken van een gemeenschap. Ik heb ook nog een stapeltje boeken liggen over 'missional community', zeg maar de kerk die als gemeenschap gezonden is in de wereld. Dat is nog een mooie uitdaging voor de komende tijd: om het goede van de presentie te combineren met de missionaire kracht van de gemeenschap.
Maar eerst morgen heerlijk een paar dagen met dochter Anke naar Schotland met rugzakje op door de highlands. Hopelijk met minder regen dan hier in Nederland.

bike & faith

Afgelopen weekend met een groepje mannen de Ardennen ingetrokken. Hoofdschotels waren mountainbiken en geloofsverdieping. Ik mocht zorgen voor de momenten van geloofsverdieping. Een flinke mountainbiketocht is goed om je hoofd leeg te maken! Kamperen bij 2 a 3 graden is iets minder geschikt om goed uit te rusten ;-). Thema van de geloofsverdieping was 'onderweg met Jezus'. We hebben gekeken naar wat de leerlingen van Jezus onderweg van hem meekregen en leerden. De laatste dienst van zondagmorgen hebben we stilgestaan bij de uitdaging die we zien voor onszelf in ons dagelijks leven. Voor mezelf heb ik daar ook goed over nagedacht. Ik zie het als een heerlijke uitdaging om tijdens mijn sabbatical tijd te nemen voor God en nieuwe inspiratie op te doen. Mijn verlangen is om straks weer geïnspireerd en met enthousiasme te kunnen preken over wat ik ontdekken mag van God en leiding te geven aan de Havenkerk. Ik zie ook hoe belangrijk het is om sterke vriendschappen te hebben. Om te kunnen delen met anderen wat je ontdekt en waar je mee worstelt. Ik ben niet zo heel goed in het onderhouden van vriendschappen, maar ik heb het wel nodig! Daarom alleen al geweldig goed om af en toe met een groepje mannen er op uit te gaan om samen dingen te doen die echt wat van je vragen. Deze eerste 'bike & faith chalange' was meer dan geslaagd. Voor herhaling vatbaar!

klooster

Vorige week heb ik doorgebracht in het Benedictijner klooster in Vaals. Voor mij was het een eerste kennismaking om als gast in een klooster te verblijven. Ik wilde mijn sabbatical graag beginnen in het klooster om zo direct in een ander ritme te komen. Dat is in een klooster niet moeilijk. De monniken in Vaals houden er 8 gebedstijden per dag op na, te beginnen om 5 uur 's ochtends waarna het doorgaat tot 21 uur 's avonds. De eerste anderhalve dag had ik nog last van onrust, wilde ik steeds iets gaan doen wat in het klooster niet mogelijk was, maar na die anderhalve dag ervoer ik rust en ruimte om me over te kunnen geven aan het ritme van het klooster. Bij vertrek voelde ik een zekere heimwee, ik had moeite om de plek weer los te laten en weg te gaan.
Ondertussen ben ik een aantal dagen verder. Wat heeft het kloosterbezoek mij nu opgeleverd? Voor mij persoonlijk in elk geval een stimulans om discipline aan te brengen in mijn dagritme. Buiten het klooster hoef ik geen 8 gebedstijden per dag aan te houden, maar 3 maal daags lijkt mij voor een dominee geen ongezonde gewoonte: gewoon de dag beginnen met God, halverwege de dag even rust te nemen om stil te staan bij wat God aan het doen is en in de avond een terugblik op de dag en afsluiting. Het lijkt mij al een immense opgave om dat mee te nemen in mijn leven, maar wel waard om me voor in te spannen.
Het andere wat ik meeneem uit het klooster is dat mijn inspanning ook weer relatief is. In het klooster gaat het gebed maar door dag in dag uit, jaar in jaar uit. Wekelijks bidden deze monniken alle psalmen. Voor mij is het een bevrijdende gedachte dat als het in het gewone leven een tijd niet lukt om te bidden dat het daar wel door gaat. Daarom is het goed dat er een paar van dit soort kleine gemeenschappen zijn: mensen die zich hebben toegewijd aan het gebed. Ze doen het voor ons.

Sabbatical

Vandaag begint mij 'sabbatical'. De Havenkerk heeft me in totaal 3 maanden vrij gegeven om uit te rusten en God te zoeken. Omdat ik 3 maanden lang vind om te overzien heb ik het in 2 stukken geknipt: nu eerst 2 maanden en in september nog een maand. Voordeel is daarbij dat de vrijheid over een half jaar is uitgesmeerd. Ik werk in de zomervakantie wanneer er geen vervelende vergaderingen zijn, ga dan ook nog eens op vakantie, en heb dan nog steeds het vooruitzicht van een maand vrij in september.
Regelmatig is me de vraag gesteld: wat ga je dan doen? Ik vind het moeilijk om daar antwoord op te geven. Ik heb wel een stapeltje boeken aangeschaft, maar geen studieprogramma gemaakt. Het moet echt een tijd worden van opnieuw zoeken naar God. Wat ik me heb voorgenomen is dat ik een dagboek bij houd om op te schrijven wat ik denk te horen.
In de kerk wilden ze me daar kennelijk wel in stimuleren. Al vonden ze mijn gerichtheid op ontvangen niet genoeg. Als cadeau kreeg ik gisteren een opschrijfboekje met pen én een soort van reukofferaltaar. Het 'altaar' is gevuld met reukwerk en kan in brand gestoken worden. Dat is de hulp voor mijn gebeden. Het opschrijfboekje is bedoeld om de antwoorden op te schrijven. Ik ben heel benieuwd wat de komende weken mij gaat brengen. Ik heb er zin in. En ik maak vast wel wat mee wat ook mooi is om op deze plaats te delen.
Maar eerst duik ik vanaf morgen even een weekje onder om in de goede modus te komen voor deze sabbatsperiode.

The Passion en Pasen

Donderdagavond zag ik de uitzending van The Passion. Ik vond het een mooie vertolking van het lijdensverhaal door artiesten waar de kerkgangers van de Havenkerk mee weglopen. Verbaasd en verrast was ik door het einde met een opgestane Jezus boven in de Erasmusbrug. Worstelend met mijn Paaspreek denk ik: zo had het toch moeten zijn! De opgestane Jezus die zich triomfantelijk vertoont in Jeruzalem op het plein bij Pilatus of in de tempel voor het hele volk en de priesters. Net zoals Danny de Munk daar bovenop de brug te zien was voor heel die menigte die net nog braaf mee had staan roepen voor Pilatus 'kruisig hem'.
Morgen preek ik over de eerste 8 verzen van Marcus. Dat is toch wel andere koek met een einde in angst en verwarring: vrouwen die bang wegvluchten en niemand iets vertellen over wat ze hebben gezien. De Opgestane zelf zijn we dan nog niet tegen gekomen. Is dat Pasen? Ik hou van een evangelie dat krachtig proclameert: Jezus is opgestaan, Hij leeft! Toch ben ik blij dat het Paasverhaal van Marcus in de bijbel staat. Een verhaal dat gaat over een duidelijk teken, maar in eerste instantie geeft het alleen maar verwarring in plaats van blijdschap. Zoals wij het in de wereld van vandaag vaak hooguit moeten doen met een enkel teken zonder Jezus tastbaar tegen te komen. Een verwarrend geloof, zeker als je geconfronteerd wordt met ellende en dood waardoor geloof alleen vragen oproept en geen antwoorden geeft.
Jezus verscheen na zijn dood niet aan de massa, slechts aan enkele volgelingen. Toch heeft de opstanding zoals in the passion vertolkt werd afgelopen donderdag ook zijn waarde. Zeker als je bedenkt wat Danny de Munck zong als opgestane: 'kom als de wind'... the passion eindigde met pinksteren.

Eropaf!

De Havenkerk komt voor alle activiteiten samen in de Open Hof aan het Om en Bij in Den Haag. Het Om en Bij is in de 19e eeuw gebouwd door de diaconie van de Hervormde kerk. Nog steeds zien de hofjes er prachtig uit. Tegenwoordig worden ze bewoond door alleenstaanden en een aantal van deze woninkjes zijn dus omgebouwd tot kantoor of bijzaal voor de Havenkerk. Oorspronkelijk woonden hele gezinnen in deze hofjeswoningen. Arme mensen mochten in in het begin gratis wonen op voorwaarde dat zij hun huis netjes hielden. Elke week werden de woningen gecontroleerd. Dat klinkt betuttelend en dat was het misschien ook wel. Maar op dit moment ben ik een boek aan het lezen waardoor die betutteling in een iets ander licht wordt gezet. Ik heb de vraag gekregen om voor het blad Opbouw iets te schrijven naar aanleiding van het boek 'Eropaf' van Jos van der Lans. Hij geeft in zijn boek een geschiedenis van het sociasal werk in Nederland in vogelvlucht. Hij laat zien hoe het begon met bemoeizorg in de 19e eeuw. Instanties, zoals de diaconie op het Om en Bij, die mensen controleerden, zeker. Maar tegelijk had het iets goeds: sociaal werkers die bij mensen over de vloer kwamen, de zorgen aanhoorden, de problemen tijdig signaleerden en mensen hielpen om niet in het moeras weg te zakken. Vandaag gaat het vaak anders: woningcorporaties die een paar keer een brief sturen als de huur niet is betaald en na een paar maanden resoluut een traject inzetten van huisuitzetting. Soms zonder dat er persoonlijk contact met de bewoner is geweest. Van der Lans helpt me om voor vandaag het belang te zien van persoonlijk contact met 'sociaal zwakke' mensen. Daar kan de kerk wat mee doen. Juist in een wereld waarin instanties waar mensen van afhankelijk zijn zo zijn geburocratiseerd is het belangrijk dat de kerk persoonlijk contact heeft met mensen. Om de titel van het boek te gebruiken: niet wachten tot er eens iemand in de kerk komt, maar eropaf! mensen opzoeken in hun eigen buurt, hun eigen leefwereld, hun eigen huis. Huisbezoek ook voor de mensen die niet lid zijn van een kerk.

doelgroepenbeleid

Heb je het beleid veranderd? Met deze vraag werd ik afgelopen week geconfronteerd. Beduusd vroeg ik me af wat er met de vraag bedoeld werd. Beleid... welk beleid...? Maar het werd snel duidelijk. We staan als kerk in het boekje dat pas uitgegeven is voor de daklozen in Den Haag. Onder de eetadressen staat ook de Havenkerk met maaltijden op maandag en dinsdag. Eerlijk is eerlijk,daar had ik helemaal niet goed over na gedacht. Heeft dat iets met ons beleid te maken? Ja natuurlijk wel, het gaat er om voor wie onze maaltijden zijn bedoeld. En ze zijn in de eerste plaats voor mensen uit de buurt. Niet voor Jan en alleman uit heel Den Haag. En toen ik gebeld werd door de redactrice van deze uitgave voor daklozen heb ik daar niet over na gedacht.
Tja, en we hebben al een serieus probleem. Want er komen altijd al daklozen eten. Meestal gaat dat goed, maar niet altijd. Vooral niet als er een groepje is die elkaar goed kent en die niet zo bescheiden en beleefd dankbaar een plekje inneemt aan tafel, maar duidelijk hoorbaar aanwezig is. Tijdens de maaltijden is de kerk ook een soort huiskamer van de buurt, waar mensen die een normaal leven leiden zich thuis kunnen voelen. Dat onze maaltijden staan aangeprezen in een gids voor daklozen gaat dus in tegen ons beleid. Ik ben er nu al een paar dagen over aan het denken: waarom heb ik het gedaan? wat wilde ik er mee dat ik het goed vond dat deze gegevens in de gids voor daklozen terecht zouden komen? Het heeft er mee te maken met dat ik voor een aantal van deze gasten een zwak heb. Ik ben blij dat ze komen. En ik vind het zo leuk voor ze dat de kerk in hun gidsje staat. Ik vind zo wie zo dat de kerk in zo'n gidsje niet mag ontbreken! Maar soms geeft het wel problemen. Nu hoop ik maar dat de daklozen niet en masse naar de maaltijd komen omdat we in het boekje staan. Ik denk ook dat het niet zo'n vaart zal lopen, maar toch... het ging over ons beleid. Zijn wij een doelgroepkerk? Een kerk waar sommigen welkom zijn en anderen niet? Dat zeker niet. Wij zijn geen doelgroepkerk maar een buurtkerk, en iedereen uit de buurt is welkom of je nu een paar ton verdient per jaar of dakloos bent. Dat geeft best wel eens problemen... al die verschillende mensen bij elkaar. En regelmatig duiken er dan ook nog mensen op die niets met de buurt hebben, met of zonder dak boven hun hoofd. Dat is niet volgens ons beleid. Al typend is me ondertussen een verhaal over Jezus in gedachten gekomen over doelgroepenbeleid. Hij was gekomen voor de Joden, de kinderen aan Gods tafel. Dat is normaal toch? zo gaat dat in een gezin: het brood is voor de kinderen, niet voor de honden. Maar die honden, ze eten toch ook van de kruimels die van de tafel vallen? Zo moeten wij ook maar omgaan met ons beleid. We zijn er voor de buurtbewoners. Maar als er eens iemand van elders komt of een groepje hongerige daklozen... mooi toch als we ons eten en ons geloof dan ook met hen kunnen delen? Zeker, het geeft soms trammelant en ontevreden gezichten. Want als je schippert met beleid dan krijg je de boel nooit goed op orde. Jammer dan.