Preken met Pasen

Ik heb net een tijdje zitten denken over het begin van mijn Paaspreek: een pakkend en herkenbaar begin waarmee we iets kunnen ervaren van de verrassing en verwarring die er op de dag van Jezus' opstanding moet zijn geweest. Maar ik ben er mee gestopt. Een herkenbaar vergelijk is er niet. Je kunt het je nog proberen voor te stellen hoe het is dat iemand die je begraven hebt plotseling levend voor je staat, maar ervaren kunnen we het niet. Het is gewoon onmogelijk.
Eerlijk gezegd vind ik preken met Pasen lastig. Aan de ene kant is voor mij het Paasfeest onomstotelijk het hoogtepunt van het jaar in de kerk. Aan de andere kant heb ik ook wel eens het gevoel dat ik de jubel op Pasen wat geforceerd laat klinken. Dit jaar ben ik weer bezig met het Marcusevangelie. Dat is een fascinerend evangelie als het gaat om het Paasverhaal omdat het twee keer wordt verteld. Marcus is een evangelie met twee keer een slot. De eerste keer eindigt het evangelie met grote verwarring. De vrouwen hebben ontdekt dat het graf leeg is en hebben de engel horen zeggen dat Jezus is opgestaan. Dan vluchten ze hollend weg en zeggen tegen niemand iets. Helemaal geen geforceerde jubel dus.
Dan lijkt het wel alsof er iemand is geweest die dit einde van Marcus' boek toch niet zo mooi vond. Of dat nu Marcus zelf is geweest of iemand anders maakt niet zo veel uit. Maar er is een nieuw slot geschreven aan het boek dat veel enthousiaster eindigt met apostelen die het grote nieuws van de Opgestane verkondigen in de wereld. Maar ook dat tweede slot begint met een zinnetje dat wordt herhaald: 'zij geloofden het niet'. Pasen is een ongelofelijk verhaal, volgens Marcus konden mensen het pas geloven nadat ze Jezus hadden gezien.
Hoe moet dat dan met ons? Wij hebben Jezus niet gezien, wij moeten het doen met de verkondiging. Maar afgelopen week heb ik wel een mooi voorbeeld gezien hoe groot de vreugde kan zijn terwijl je slechts kunt leven vanuit het horen. Een Nigeriaanse vrouw uit de kerk kwam deze week naar me toe. 6 jaar geleden heeft ze haar kinderen bij haar familie achter gelaten. Haar oudste zoon, die nu 20 is, probeerde 2 maanden geleden zijn ellendige omstandigheden in Nigeria te ontvluchten en ging op avontuur op weg naar Europa. Ik vermoed dat hij ging met de grote wens naar zijn moeder te gaan. Hij strandde in Lybie toen daar de opstand begon. Wekenlang hoorde ze niets van hem. Maar nu heeft ze het bericht gekregen dat hij leeft en terug is in Nigeria. Dolblij was ze vanwege dit goede nieuws! Ze heeft hem niet gezien, ze weet zelfs niet of er ooit een moment komt dat ze haar zoon weer ziet hier op aarde. Maar hij, waar ze zich zorgen om maakte, leeft!
Vreugde kan wel zonder te zien. Als je maar zeker weet dat het waar is.

Amstel Gold Race

Vandaag de filmpjes en foto's bekeken van mijn prestatie zaterdag in de Amstel Gold Race. Op die filmpjes ziet het er nog best florisant uit hoe ik op de fiets zat! En ik moet zeggen: hoe verder de finish van zaterdagmiddag achter me ligt, hoe beter ik me voel over de geleverde prestatie! Het is in elk geval prettig nadat ik vorig jaar heb moeten afstappen in 'Limburgs Mooiste' dat ik zonder al te veel problemen de 150 km heb kunnen uitrijden. Iets beter getraind en iets beter uitgerust geeft veel voldoening. Nu de vorm vast weten te houden voor de volgende uitdaging: in het Hemelvaartsweekend de Galibier en de Madeleine op!
Van de profs een dag later heb ik niets gezien. Ik had wat beters te doen: een prachtige doopdienst in de Havenkerk van een vrouw die na veel omzwervingen in haar leven Jezus heeft gevonden. Opgegroeid als Jehova's Getuige, beland via een relatie in het Hindoeïsme, is ze uiteindelijk via haar huidige man bij Jezus uitgekomen. Ze gaf er een prachtig getuigenis over.
Trouwens, als ik er even over nadenk, past de toertocht misschien wel beter bij het beeld van de wedloop uit Hebreeën 12 dan een wedstrijd waar er maar eentje kan winnen. Met tientallen tegelijk kwamen we zaterdagmiddag aan op de Cauberg. Duizenden andere renners waren ons al voorgegaan. Toch kwamen we de finish over als overwinnaars. Prachtig om de finish te passeren terwijl je naam wordt genoemd: Peter Strating uit Den Haag. Even het gevoel dat je iets geweldigs hebt gepresteerd.

Wat verwacht u van een kerk?

Twee weken geleden heeft een team van Jeugd met een Opdracht interviews afgenomen op straat in de Schilderswijk. Er werden verschillende vragen gesteld naar wat mensen geloven. Als laatste vraag werd gesteld: wat verwacht u van een kerk?Vandaag heb ik nog eens de enqueteformulieren doorgenomen. Het waren er niet zo heel veel, dus niet representatief voor de bevolking van de Schilderswijk misschien. Toch is het goed om kennis te nemen van de meningen van de geïnterviewde mensen. De meeste interviews waren gehouden met moslims. Dat is niet zo verwonderlijk in deze buurt. Maar juist daarom is het des te opvallender dat bijna iedereen iets positiefs antwoordde op de vraag naar verwachtingen van een kerk. Slechts één persoon die aangaf te geloven in een 'intelligent disign' en sprak over buitenaardse wezens verwachtte niets van een kerk. Alle andere respondenten gaven aan wel iets te verwachten. Mensen willen de kerk graag zien als een plek waar openheid en gastvrijheid is en waar mensen met elkaar verbonden worden.
Er wordt in Nederland heel wat afgeklaagd over moslims dat ze niet willen integreren. En uit eigen angst en afweer houden we contact met hen buiten de deur. Uit zo'n enquete valt af te leiden dat mensen ongeacht afkomst of geloof ongeveer dezelfde verlangens uitspreken wanneer je ze persoonlijk aanspreekt. Ieder mens wil graag openheid en gastvrijheid ervaren en zich verbonden voelen met anderen. De moslims in de Schilderswijk verwachten ook nog van de kerk dat deze zich daarvoor inzet. Laat Christus ons nu juist daartoe geroepen hebben!

Total Church

Vandaag was ik op de conferentie die georganiseerd was naar aanleiding van de presentatie van het in het Nederlands vertaalde boek Total Church' van Tim Chester en Steve Timmis. Vorig jaar had ik met een klein groepje uit Nederland al kennis gemaakt met het concept van Total Church op een conferentie in Sheffield. Daar was ik erg geïnspireerd door de combinatie van 'evangelie' en 'gemeenschap' die ze maken. Samengevat kan je zeggen dat met Total Church wordt bedoeld dat het evangelie geleefd wordt in een (kleine) groep van mensen. Het gaat God niet om het individu maar om een volk. Dat 'volk' is niet bedoeld om alleen samen te komen op zondagmorgen, maar om samen  in het alledaagse leven vorm te geven aan het geloof in Christus. Vandaag sprak Steve Timmis over 'Total Church'.
In de Havenkerk doen we veel dat lijkt op wat Steve Timmis vertelde. Op allerlei verschillende manieren komen mensen bij elkaar om samen te eten, koffie te drinken, de bijbel te lezen en weet ik wat niet al. Kerkelijk en onkerkelijk, gelovig en ongelovig... alles doet door elkaar mee. En elke keer komt ter sprake waar wij als christenen in geloven. Toch is het ook weer niet helemaal het concept van 'total church' zoals dat in het boek wordt beschreven. Wij werken veel minder vanuit een vaste groep of 'evangeliegemeenschap' (zoals het vandaag werd genoemd). De Havenkerk is niet georganiseerd in vaste groepen maar heeft een aanbod dat meer lijkt op een buffet: er is allerlei verschillend aanbod van kerkdienst tot koffie-ochtenden; van zwemmen en museumbezoek tot gebedsuur en bijbelstudie. In elk aanbod staat het evangelie op een of andere manier centraal. Ieder kan van het buffet afhalen wat hij wil. Er zijn mensen die bij één, twee of soms wel vier activiteiten in de week aanschuiven.
Wat is beter? ik denk dat die vraag niet zo belangrijk is. Wij zijn voortdurend op zoek naar hoe wij kerk kunnen zijn in onze buurt met de mensen die wij tegenkomen. Het gaat niet om welk label er aan hangt.
Eigenlijk vond ik dat ook wel een boodschap van vandaag. Het mooie dat ik vasthoud van deze dag is niet dat ons een ideaal concept van kerkzijn is voorgehouden. Het ging veel meer om het evangelie als levenswijze: een radikaal leven vanuit het geloof. De woorden van Daniel de Wolf aan het einde van de dag raakten mij: wij zullen weer opnieuw moeten uitvinden wat het woord radikaal betekent in het navolgen van Jezus. Op deze dag over Total Church ging het eigenlijk over Total Life, een leven in overgave aan Christus. Maar dan niet een individueel leven, maar een leven in gemeenschap.

Huwelijk

Ze wonen al 15 jaar samen. Ze hadden graag willen trouwen maar dat ging niet. Hij is tot voor ze elkaar leerden kennen zwaar verslaafd geweest. Maar vanuit zijn verslaving tot geloof gekomen en daarna een mooie vrouw tegen gekomen. Al die tijd hebben ze het met elkaar vol gehouden. Makkelijk was het niet altijd, want hij viel wel eens terug in oude gewoontes en verslaving. Maar steeds weer kwamen ze daar bovenop, ze bleven trouw aan God en aan elkaar. Nu is hij ziek. Hoelang hij nog te leven heeft is onbekend. Het steekt dat ze nooit hebben kunnen trouwen. Als ze dat met mij bespreken sus ik hun onrust door te zeggen dat God hun omstandigheden kent en dat ze voor Hem getrouwd zijn. Een week later komt zijn oude voorganger van de Victory Outreach bij hem op ziekenbezoek. Als ze dit probleem uit hun leven aan hem voorleggen hoor ik hem op grote afstand bijna denken: 'dat slappe geouwehoer van die hollandse pastor!' Hij beveelt de zieke man en zijn vrouw op te staan en elkaar de rechterhand te geven en vraagt of ze elkaar als man en vrouw aanvaarden. Dan proclameert hij met zijn machtige stem in de kleine woonkamer: 'in Jezus naam verbind ik jullie aan elkaar. Voor God zijn jullie vanaf nu man en vrouw.'
Precies wat deze mensen nodig hebben. Van zulk pastoraat kan ik alleen maar leren.