De Psalmen van Hazes

In veel kringen buiten de volksbuurten wordt nog wel eens neerbuigend gedaan over het Levenslied. Maar voor mensen uit de volksbuurten is deze muziek heel belangrijk. Het raakt hun hart en hun geloof.

Vanmorgen was er een uitvaart van een echte Schilderswijkse vrouw. Geboren en getogen in de buurt, en nu er dus gestorven. De crematieplechtigheid werd door heel veel mensen bezocht. En inderdaad... opgeluisterd door het Levenslied.
Alle aspecten van het Hollandse leven in de volksbuurt kwamen op deze uitvaart langs. Je proeft dat mensen hard zijn geworden door het leven en de teleurstellingen die er steeds weer zijn. Maar je voelt ook de verbondenheid van mensen met elkaar. Soms sta ik op een uitvaart met nog geen 10 mensen, vanmorgen met meer dan 150 man. Het was dan ook een echte Schilderswijkse vrouw die gestorven is. En Schilderswijkers kunnen bonje met elkaar maken, maar als het er op aankomt dan zijn ze er voor elkaar. Praten over gevoelens is te moeilijk. Daar is het leven te hard voor geweest. Maar gevoelens worden wel beleefd, vooral als het Levenslied klinkt. André Hazes was daar een prachtige vertolker van. Vanmorgen hoorden we hem 'La Mama' zingen over mama die er niet meer is, maar toch - ergens - aanwezig blijft.
De vrouw die vanmorgen gecremeerd werd, was een vrouw die al een aantal jaren in de kerk kwam bij de wekelijkse maaltijd. Vorig jaar kreeg ik een boek waarin iedereen in de kerk iets had geschreven. Zij schreef de indrukwekkende woorden: 'dat ik nu zo vaak in de kerk kom, had ik vroeger nooit kunnen denken.'
Vanmorgen zag ik het weer bij de aanwezige mensen: volksbuurtmensen zijn zeer religieus. Ze geloven in het hiernamaals en hebben een diep religieus gevoel dat helaas niet gevoed is door de kerk. André Hazes heeft het gevoel beter weten te raken dan de dominees en de pastoors.
Ik weet wel: religieus besef is nog geen christelijk geloof. J.H. Bavinck heeft daar in 1949 een prachtig boekje over geschreven dat vandaag nog steeds (of weer) actueel is. Maar wat een mooie uitdaging om op zo'n crematie van vanmorgen het religieus besef, door André's Psalm geraakt, een beetje te vullen met christelijk geloof.

Gerjanne op reis

Even klein persoonlijk 'leed'. Gerjanne, onze tweede dochter, vertrekt op 8 maart voor 4 maanden naar Azie. Ze heeft alvast een blog aangemaakt om haar reiservaringen te delen. Die heb ik gezet in 'mijn lijst met blogs'. Naast dat ik het spannend vind dat ze alleen op reis gaat, vind ik het natuurlijk stiekem ook wel heel leuk dat ik zo'n ondernemende dochter heb. Vorig jaar was het Anke die op reis ging, straks dus zij. Het duurt nog wel een kleine 2 maanden, maar de voorbereidingen zijn nu wel begonnen.

sociologie op de nieuwjaarsbijeenkomst

Ik heb al weer even niet geschreven in mijn blog. Kerst en nieuwjaar was een mooie maar ook drukke periode, maar de grootste reden dat ik niet aan mijn blog ben toegekomen is mijn studie. In september ben ik begonnen met colleges over stadssociologie te volgen. Op dit moment ben ik bezig met een vak over grootstedelijk beleid. En deze week moet daarvoor een opdracht afgeschreven worden. Dat vraagt nogal wat tijd. je kunt je natuurlijk wel afvragen of je als dominee er wat aan hebt om zo'n studie te volgen. Misschien is deze studie voor mij wel meer interessant dan nuttig. Maar ik merk wel dat ik door het bezig zijn met deze studie al wat anders ben gaan kijken naar de mensen en wat er gebeurt in de Schildersbuurt. Een leuk voorbeeldje is de nieuwjaarsbijeenkomst van 1 januari. Er ontspon een gesprek dat ik zonder deze studie waarschijnlijk niet had gevoerd. Ik had net nieuwjaarsmorgen een stukje op TV gezien over het 'kerstboom rausen' uit de jaren 70 en 80 in Den Haag. Dat ging er nogal heftig aan toe! Mensen waren maanden bezig met verzamelen van brandbaar materiaal voor hun nieuwjaarsvuur en als het nodig was trokken ze er als wijk op uit om met een andere buurt te matten.
Naar aanleiding van mijn nieuwjaarsboodschap uit Psalm 93 kregen we het over de onzekere tijd waarin we leven. Iedereen ervaart het leven vandaag als moeilijker en met meer gevaar dan vroeger. Ik hield ze voor dat het vroeger toch ook geen lekkere tijd was in Den Haag en hield ze voor wat ik gezien had op TV. Toen ik daarover begon te vertellen, gingen de ogen van de Schilderswijkers glinsteren: kerstboom rausen, dat was nog eens leuk! Toen ik ze vertelde dat daardoor toch ook een hoop rottigheid gebeurde waren ze het met me eens. Toch was die tijd een goede tijd. Samen zijn we tot de conclusie gekomen dat de jaren 70 als prettig en warm beleefd werden omdat er toen saamhorigheid was en ze zelf deel uitmaakten van de groep die rottigheid uithaalde. Nu is de saamhorigheid weg uit de buurt en zijn er vreemden die rottigheid uithalen. Dat is toch wel even andere koek! Het maakt de rottigheid opeens niet leuk meer.