klooster

Vorige week heb ik doorgebracht in het Benedictijner klooster in Vaals. Voor mij was het een eerste kennismaking om als gast in een klooster te verblijven. Ik wilde mijn sabbatical graag beginnen in het klooster om zo direct in een ander ritme te komen. Dat is in een klooster niet moeilijk. De monniken in Vaals houden er 8 gebedstijden per dag op na, te beginnen om 5 uur 's ochtends waarna het doorgaat tot 21 uur 's avonds. De eerste anderhalve dag had ik nog last van onrust, wilde ik steeds iets gaan doen wat in het klooster niet mogelijk was, maar na die anderhalve dag ervoer ik rust en ruimte om me over te kunnen geven aan het ritme van het klooster. Bij vertrek voelde ik een zekere heimwee, ik had moeite om de plek weer los te laten en weg te gaan.
Ondertussen ben ik een aantal dagen verder. Wat heeft het kloosterbezoek mij nu opgeleverd? Voor mij persoonlijk in elk geval een stimulans om discipline aan te brengen in mijn dagritme. Buiten het klooster hoef ik geen 8 gebedstijden per dag aan te houden, maar 3 maal daags lijkt mij voor een dominee geen ongezonde gewoonte: gewoon de dag beginnen met God, halverwege de dag even rust te nemen om stil te staan bij wat God aan het doen is en in de avond een terugblik op de dag en afsluiting. Het lijkt mij al een immense opgave om dat mee te nemen in mijn leven, maar wel waard om me voor in te spannen.
Het andere wat ik meeneem uit het klooster is dat mijn inspanning ook weer relatief is. In het klooster gaat het gebed maar door dag in dag uit, jaar in jaar uit. Wekelijks bidden deze monniken alle psalmen. Voor mij is het een bevrijdende gedachte dat als het in het gewone leven een tijd niet lukt om te bidden dat het daar wel door gaat. Daarom is het goed dat er een paar van dit soort kleine gemeenschappen zijn: mensen die zich hebben toegewijd aan het gebed. Ze doen het voor ons.