In veel kringen buiten de volksbuurten wordt nog wel eens neerbuigend gedaan over het Levenslied. Maar voor mensen uit de volksbuurten is deze muziek heel belangrijk. Het raakt hun hart en hun geloof.Alle aspecten van het Hollandse leven in de volksbuurt kwamen op deze uitvaart langs. Je proeft dat mensen hard zijn geworden door het leven en de teleurstellingen die er steeds weer zijn. Maar je voelt ook de verbondenheid van mensen met elkaar. Soms sta ik op een uitvaart met nog geen 10 mensen, vanmorgen met meer dan 150 man. Het was dan ook een echte Schilderswijkse vrouw die gestorven is. En Schilderswijkers kunnen bonje met elkaar maken, maar als het er op aankomt dan zijn ze er voor elkaar. Praten over gevoelens is te moeilijk. Daar is het leven te hard voor geweest. Maar gevoelens worden wel beleefd, vooral als het Levenslied klinkt. André Hazes was daar een prachtige vertolker van. Vanmorgen hoorden we hem 'La Mama' zingen over mama die er niet meer is, maar toch - ergens - aanwezig blijft.
De vrouw die vanmorgen gecremeerd werd, was een vrouw die al een aantal jaren in de kerk kwam bij de wekelijkse maaltijd. Vorig jaar kreeg ik een boek waarin iedereen in de kerk iets had geschreven. Zij schreef de indrukwekkende woorden: 'dat ik nu zo vaak in de kerk kom, had ik vroeger nooit kunnen denken.'
Vanmorgen zag ik het weer bij de aanwezige mensen: volksbuurtmensen zijn zeer religieus. Ze geloven in het hiernamaals en hebben een diep religieus gevoel dat helaas niet gevoed is door de kerk. André Hazes heeft het gevoel beter weten te raken dan de dominees en de pastoors.
Ik weet wel: religieus besef is nog geen christelijk geloof. J.H. Bavinck heeft daar in 1949 een prachtig boekje over geschreven dat vandaag nog steeds (of weer) actueel is. Maar wat een mooie uitdaging om op zo'n crematie van vanmorgen het religieus besef, door André's Psalm geraakt, een beetje te vullen met christelijk geloof.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten