In de kerk draait het om gemeenschap. Of misschien kun je om misverstanden te voorkomen beter spreken van relaties. Toch vind ik het woord gemeenschap wel erg mooi. Bij relaties denk ik meer aan vrienden 1 op 1, bij gemeenschap heb ik een groepje mensen voor ogen. Mensen die misschien geen vrienden van elkaar zijn maar wel samen een groep vormen. Het is mijn ideaal dat we in de kerk een gemeenschap kunnen vormen van mensen die verschillende achtergronden die normaal niet zo maar met elkaar omgaan. Dat lukt soms met vallen en opstaan.
Aan de koffietafel in de kerk komt altijd het wereldnieuws voorbij. Heel bijzonder was het dat afgelopen week daar ook 2 Egyptenaren bij zaten die deelden wat het nieuws uit Egypte voor hen betekende. Eén van onze Schilderswijkse dames benoemde het ook dat het zo mooi is om met allemaal verschillende mensen om de tafel te zitten en met elkaar te spreken. En inderdaad... van de 15 aanwezigen waren er mensen die geboren zijn in Nederland, Egypte, Iran en Marokko. Het maakte me gelukkig dat een hollandse dame uit de Schilderswijk dat als waardevol benoemde.
Maar nog geen uur later bleek al weer hoe broos die gemeenschap is. Twee Iraniërs hadden iets aan elkaar gevraagd in hun eigen taal. 'Wie denken ze wel dat ze zijn en waarom zijn zij eigenlijk in Nederland gekomen om te leven van onze belastingcenten?' was het commentaar.
We hebben dus nog veel te leren. Daarvoor zijn zulke kleine gemeenschappen in de kerk heel belangrijk. We zullen het wel moeten leren om het hier op aarde een beetje gezellig te houden met elkaar. Het is ook essentieel als voorbereiding op de grote toekomst. Dan kunnen we toch ook niet aankomen bij elkaar met: 'wie denk jij wel dat je bent dat je hier mag zijn en mag leven van de genade van Christus'? Tenslotte geldt dat straks voor ons allemaal. Misschien goed om dat nu al vast te bedenken: dat ook het leven nu op aarde een leven uit genade is. Het is in elk geval geen verdienste dat je wieg op een bepaalde plaats heeft gestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten