Geraakt
Ongeveer 25 jaar geleden kwam ik als jong groentje uit de provincie wonen in Den Haag. Mijn missionaire bevlogenheid bracht me naar een buurt, waar weinig mensen wilden wonen, aan de rand van de hoerenstraat. Ik keek naar de prostitutie zoals de meeste (kerk)mensen er naar zullen kijken: het is een vreemde, onbekende wereld waar je niets mee te maken wilt hebben.
Hoewel ik het goed vond om te wonen aan de rand van de prostitutiewereld, vermeed ik het angstvallig om in die straat te komen. Maar jaren later, ik was inmiddels dominee in het keurige Katwijk, is mijn leven zo geleid dat ik pastor werd van de prostituees uit die straat en ik het initiatief kon nemen tot het oprichten van De Haven. Een onbekende wereld ging open. Achter die façade van een duistere, zondige buitenkant bleken echte mensen te leven: je kon gewoon met ze praten, het waren eigenlijk gewone mensen net als ieder ander en het meest schokkende was misschien nog wel… de meeste vrouwen geloofden in God!
Ik heb veel van de vrouwen achter de ramen geleerd. Ik heb geweldige kracht gezien waarmee vrouwen zich staande houden in een keiharde wereld. Ik heb geleerd dat je naar zonde niet alleen kunt kijken als een probleem van individuen, maar dat er ook zondige structuren zijn waar mensen slachtoffer van worden. Maar ook heb ik geleerd dat je niet in makkelijke zwart-wit schema’s kunt denken, ook uitgebuite vrouwen zijn niet altijd alleen maar slachtoffer maar hebben ook eigen verantwoordelijkheden. En ik heb ervaren dat het voor de relatie met God niet uitmaakt of je nu dominee bent of prostituee… voor beiden is het vaak zoeken, en voor beiden kan God een geweldig houvast zijn! Zolang je van de buitenkant aankijkt tegen de prostitutie is het één duistere wereld, maar kom je daarbinnen en leer je mensen kennen dan blijken prostituees ook opeens gewone mensen te zijn. Mensen met mooie en minder mooie kanten, mensen met hele gewone dagelijkse zorgen waar aandacht voor nodig is, ja mensen van wie je kunt houden!
Ondertussen ben ik al weer een jaar of 8 weg bij de Haven. Af en toe komen er wel vrouwen via de Haven naar de Havenkerk, waar ik nu pastor ben. Maar dan ontmoet ik hen volkomen los van de prostitutiewereld. Ik heb nog altijd een zwak voor de mensen die ik in mijn tijd in de Haven heb leren kennen. Maar ik merk dat ik ook weer anders tegen de prostitutiewereld ben aan gaan kijken. Zo heb ik met een schok gemerkt dat ik in mijn tijd als pastor van de Haven de prostitutie vrij gewoon ben gaan vinden, terwijl het wel degelijk recht tegen Gods mooie bedoeling met seksualiteit ingaat en het een wereld is waar duisternis heerst. Tegelijk heb ik mezelf er op betrapt dat ik nu weer makkelijk denk of spreek over prostituees als een groep. Zo werkt het vaak: dat we een oordeel hebben over een groep mensen terwijl we ze niet echt kennen. O zo makkelijk is dat. Je hebt een idee dat je wel weet hoe het zit, totdat je een individu uit die groep leert kennen, een echt mens. Dan blijken er allerlei nuances en kleuren te bestaan, vreselijk ingewikkeld. Maar wel echt.
Ik ben ontzettend blij dat het werk van De Haven is doorgegaan. Het is zo belangrijk dat er vrouwen zijn die op grond van gelijkwaardigheid de medemens in de prostitutie willen ontmoeten. Als wij menen iets te kunnen zeggen over prostituees of de wereld van de prostitutie kunnen we niet zonder de verhalen van de vrouwen van De Haven. Want in die verhalen komen unieke mensen tot leven.
